Gerai Sate

Sejahteralah ke atas kamu...

Ada satu gerai sate ni. Saya selalu singgah dulu. Nak kata sedap sangat tu tidaklah. Setakat boleh-boleh makan la. Lagipun lokasi dia senang untuk di singgah. Satu jalan kalau saya nak balik umah lepas kerja.

Gerai ni kadang-kadang buka lambat. Kalau hujan lagi le lambat. Biasanya time saya balik kerja tu, dia dah siap prepare barang-barang nak berniaga. Tapi time lambat dia, saya dah sampai kat situ pun belum buka lagi.

Saya ni walaupun saya rasa saya ni agak kurang penyabar, tapi saya rasa saya penyabar. *tah hapa2 ayat. Kalau setakat nak tunggu makanan siap tu, walaupun lama dan kaki dah mula keluar akar dan badan pun dan mula keluar tunas, tapi saya okay je kalau nak tunggu lama.

Tapi gerai sate ni buat saya hangin je. Mula-mula ada sekali tu, saya pergi selepas hujan. Gerai tu baru sangat buka. Nampak macam takde barang2 pun lagi dia susun. Saya nak beli sate. Tapi akak tokey kedai tu kata semuanya belum ready. Jadi, sate takde. So, okay. Saya balik. Tukar menu. Beli makanan lain - di tempat lain. [Alamak.. lupa nak cakap. Ni cerita zaman bujang dulu la. Dok sorang mmg tak masak. Kalau masak pun selalu tak habis. Huhu.].

Selepas dah lama tak singgah, saya lagi sekali teringin nak makan sate, so saya singgah lagi. Saya nampak, semua kerusi meja dah susun, sate mentah pun dah ada dalam rak cermin jadi saya assume semuanya sudah ready. Bila saya kata saya nak beli sate, tokey kedai tu [ni suami dia plak] kata sate takde. Sebab tempat bakar tu, belum ready. Belum bubuh arang dan belum hidupkan api. Dem. Ko dah kenapa bang? Lepas saya ucap terima kasih, saya terus memblahkan diri saya. Tapi dalam hati sangat la fanas dan berfikir, memang padan la peniaga melayu cepat lingkup. Skill berniaga langsung tak pandai. Maklum la kan.. Kebanyakan peniaga-peniaga melayu ni bukan berketurunan peniaga. Lain macam peniaga Cina. Mereka ni mak ayah datuk moyang memang peniaga. Ilmu meniaga tu diturunkan oleh ancestors mereka. Sebab tu la mereka pandai berniaga.

Bagi saya la kan... Nko sebagai peniaga, tolong jangan buat keputusan untuk pelanggan. Apa yang ko patut buat ialah, ko bagi option kepada pelanggan dan biar pelanggan yang buat keputusan. Contoh macam brader gerai sate tu. Dah tentu saya sebagai pelanggan ni dah nampak sate dia terbentang kat dalam rak kaca tu kan. Lagi nak jawab sate takde. Kalau ye pun gabra sangat api belum dihidupkan, arang pun belum susun, paling tidak... bagi pilihan kepada saya. Cakap la, sate itu ada, tapi lambat sikit. Kalau nak boleh, tapi kena tunggu. Pastu tanya la... nak tunggu tak? Then... terpulang la kan kepada saya nak tunggu ke tak. Tapi kalau saya biasanya saya tetap akan tunggu. Sebab saya ni seorang yang sabar dan setia. Ini tidak. Terus je cakap takde kat pelanggan.

Saya ni tak ada la pengalaman yang banyak dalam perniagaan. Tapi ilmu asas nak jaga hati pelanggan tu abah saya ada ajar masa saya bantu abah jual goreng pisang sebelum saya dapat keja kat EsEsEm ni. Abah pesan, kalau boleh, jangan bagi pelanggan tunggu lama. Pastu kalau pelanggan nak apa-apa, cuba penuhi permintaan. Then, kalau pelanggan tengah duduk makan, walaupun ada sampah, jangan menyapu time tu jugak. Then hanya kemas meja dan angkat pinggan mangkuk yg pelanggan guna tu, hanya selepas pelanggan bangun daripada kerusi. Lebih bersopan begitu.

Kemudian, walaupun sewaktu ramai orang macamana pun dan kita memang tak sempat nak layan pelanggan yang baru masuk, paling tidak, bagi la ucap selamat dan minta maaf kepada pelanggan dan suruh dia tunggu sekejap. Kebanyakan pelanggan boleh menunggu asalkan peniaga itu menghargai mereka. Ini tidak. Ada saya tengok dan selalu terkena juga, kalau saya pergi kedai makan yang ramai orang, peniaga atau paling busuk sekali pekerja kat kedai makan itu, langsung tak pandang kita. Tau la ramai org. Tapi apa salahnya minta kita tunggu. Untuk menunjukkan yang dia tahu kita ada di situ. Kalau dah tak sempat sangat bercakap, bagi isyarat tangan dan pandang pelanggan tu.

Bagi saya, itu semua basic je utk jadi peniaga. Kalau tak tau pun, cuba kita fikir apa yang kita sendiri nak sebagai pelanggan. Cuba duduk di dalam kasut pelanggan. Eh, kasut la pulak kan. Hahaha.

Gambar dikelepet daripada Nota Kosong